บันทึกไว้กันลืม ลุงแจ็คเก็ตฟ้า

ช่วงที่ผมอยู่สวีเดน ทุกๆ เช้าในวันจันทร์ อังคาร พุธ ศุกร์ เว้นพฤหัสฯ จะไปเรียนหนังสือภาษาสวีเดน เนื่องจากผมได้วีซ่าทำงาน ๑ ปี เลยได้สิทธิ์เรียนไปด้วย เขาให้เรียนฟรีเลยไป อยากรู้เหมือนกันว่าระบบที่นั่นเป็นอย่างไร

ส่วนตัวคิดว่า การเรียนที่นี่ถือว่าเบามาก อาจจะเพราะส่วนหนึ่ง ผมเองเพิ่งอยู่ระดับเบสิกมั๊ง เลยไม่ได้เข้มงวดอะไรมากเรียนสัปดาห์ละ 4 วัน เวลา 8.30 -12.30 น. จากนั้นก็พักยาวๆ ไป สบายเนอะ

ขากลับเนื่องจากรถเมล์ที่นั่งกลับ มีแค่ ชม.ละคัน คือ ทุก xx.55 น. ผมเลยกลับช่วง 12.55 น. เลิกเรียนปุ๊บก็ไปขึ้นรถปั๊บ

ผมไม่ได้นั่งรถเมล์ที่ไทยนานแล้ว หรืออาจจะมีขึ้นบ้าง แต่ไม่ได้เป็นกิจวัตร ส่วนมากจะใช้รถส่วนตัวมากกว่า เลยนึกไม่ออกว่าคนที่ขึ้นเที่ยวเดียวกัน เวลาเดิมๆ จะหน้าเดิมๆ รึเปล่า แต่คิดว่าคงประมาณเดียวกัน เหมือนนักเรียนไป ร.ร. อะไรประมาณนี้มั๊ง

วันนี้ที่เขียนมา เพราะอยากจะเล่าถึงลุงคนนึง ผมเรียกว่าลุงแจ็คเก็ตฟ้า เรื่องมีอยู่ว่าอาจเพราะผมแทบจะเป็นคนเอเชียไม่กี่คนในละแวกนั้น มันเลยดูแปลกตารึเปล่า ผมขึ้นรถเมล์มาน่ะจำใครไม่ได้หรอก แต่คนอื่นน่าจะจำผมได้ เพราะเค้าก็นั่งไปโรงเรียน ไปทำงานกันเวลาปกติอยู่แล้ว ซึ่งขากลับผมจะเจอกับลุงแจ็คเก็ตฟ้า

ทีแรกไม่ได้สนใจลุงแกหรอก เพียงแต่วันนึงผมนั่งดูสื่อเพลินไปหน่อย เกือบเลยป้ายรถที่ต้องลง ลุงก็ใจดีมาสะกิดเบาะข้างๆ เราให้เราพอรู้ตัวว่าถึงแล้วนะ แกยิ้มนิดๆ ส่วนผมเขินหน่อยๆ แฮร่ ตั้งแต่วันนั้นผมเลยจำลุงแกได้เลย

สังเกตดูก่อนลุงจะลง จะม้วนยาสูบในกล่องสแตนเลสของแก ประมาณ อีก 5 นาทีถึงป้าย แกเอาล่ะ เริ่มม้วนล่ะ ลงจากรถปุ๊บ จุดไฟแช็คปั๊บ สูบบุหรี่สบายใจ เดินตัวปร๋อเข้าบ้านไป

หลังจากวันนั้นพอขึ้นรถมาผมก็จะเจอลุง ซึ่งแกมีที่นั่งประจำ ฝั่งขวา เบาะ 2 ผมก็ยิ้มให้ลุงพอแบบ หวัดดีครับลุง แล้วหาที่นั่ง

โดยส่วนตัวเท่าที่เจอคนสวีเดนโดยมากจะใจดีนะ หน้าตาเฟรนด์ลี่กันโดยมาก ชอบช่วยเหลือ ผมเองก็อยากจะคุยกับลุงเหมือนกัน แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นอะไร

จนวันนี้กลับมาอยู่ที่ไทยแล้ว อยู่ๆ ก็นึกถึงลุงขึ้นมา เลยขอพิมพ์ความรู้สึกดีๆ เล็กๆ น้อยๆ เก็บไว้ในห้วงความทรงจำครั้งหนึ่งในชีวิต 😊

ปล.หารูปแอบถ่ายลุงไม่เจอแฮะ เสียดาย T^T